bestfriend..

alin nga ba ang mas masakit? ang umalis ng hindi sinasabing mahal mo rin siya?o ang magtapat at harapin ang katotohanan na hindi pwedeng maging kayo?



hinding-hindi ko malilimutan ang mga mata mo. ang mga titig mo na tumatagaos sa aking pagkatao. sinabi ko sa sarili ko na hinid ako maiinluv sayo. hindi dahil sa ayoko, kundi dahil sa hindi pwede.




nung gabing yun habang magkatabi tayo sa may hagdan sa dorm, yun ang unang pagkakataon na naramdaman kong hindi na kita pwedeng maging bestfriend dahil mahal na kita ng higit pa sa isang kaibigan. alam kong ramdam mo rin yun at kasabay nito ang pag-aalinlangan. dapat pa bang ituloy kahit na aalis na ako papuntang canada? dapat pa bang i-risk ang friendship?



"phoebi, sana ikaw nalang ang niligawan ko"



yang ang mga salitang binitawan mo, at hanggang ngayon napapaisp pa rin ako kung tama ba ang desisyon kong manahimik noong sandaling iyon. kung tama bang itago ko sayo na mahal din kita pero natatakot ako na hindi pwedeng maging tayo. ano kaya ang nangyari kung naging tayo?



marahil ay hindi ko na nga malalaman ang sagot sa mga tanong ko. dahil sa nandito na ako ngayon. dito na ang mundo ko, malayo sa mundo mo. isa ka nalang sa mga pinakamatatamis na pirasong bumubuo sa nakaraan ko.



ok na akong makahanap ka ng mamahalin. you deseve it. ayos na akong masaya ka sa kanya dahil alam kong hindi mo mararanasan yun kung sakaling naging tayo dahil dagat ang pagitan natin. bganun baman talaga ang love diba? handang magsakripisyo at magparaya.



masaya na ako para sayo, bestfriend